Fıkralar

Nöbetçi Amir
1989 yılında çanakkale 116.jandarma er eğitim alayında askerlik yapıyorum...henüz çömez yani üç aylık bi onbaşıyım ve çavuş olana kadar da tüfekli nöbet tutmamız gerekiyor....su deposuna 2-4 nöbetine giderken değiştirici onbaşı dediki...diğer bölüklerin değiştirici onbaşıları çömez nöbetçilerle dalga geçmek için nöbetçi amiri numarası yaparlar..uyanık ol madara olma...ben bunu kafama takarak nöbete gittim....neyse aradan biraz zaman geçti...baktım karanlıkta bir kolluklu iki silahlı üç kişi yaklaşıyor....ulan dedim tamam bunlar beni işletecekler...bozuntuya vermeden:
- kimsin??
- nöbetçi amir..
- eller yukarda yaklaş...
parola işaret verdik birbirimize...
- nöbet defterini getir oğlum dedi...
ben,ya devrem ayıp olmuyor mu nöbetçi amir numarasıyla milletle dalga geçiyorsunuz dedim....biraz sustu...sonra:
- devrem ne yapalım biraz eğleniyoruz işte..askerlik başka türlü çekilmiyor dedi...ben:
- bırak kardeşim manyak mısın nesin ya gerçekten nöbetçi amiri olsan ben de seni buradan siktir etmeye kalksam askerliğim yanar..yapmayın böyle şeyler diye kızdım....neyse biraz konuştuk..bu arada ay ışığının yardımıyla kol bağını okudum....nöbetçi amir yazıyordu..tabi bende renk kalmadı...hemen esas duruşa geçtim..:
- komutanım özür dilerim ben sizi değiştirici onbaşılardan biri sandım....ne dese beğenirsiniz:
- takma kafana devrem...amir kolluğu mu yok..taktım bitane milletle dalga geçiyorum....ben hem rahatladım hem kızdım:
- ulan allahsız..ödüm koptu ne adamsın diyerek bunu omuzundan öyle bi ittimki tökezledi....ama arkasındaki iki silahlı emniyet nöbetçisi put gibi duruyor....kolluk sahibi bana yaklaştı:
- getir ulan şu defteri dedi hayvan herif....işe bak lan..adama nöbetçi amir olduğumuzu ispat edemiyoruz.....ne cins adama çattık filan...söyleniyor...ben dedim tamam iyi bi dayak yerim...mahkemeye de verirler..yandımki sorma....ama hiç öyle olmadı...allah için adam bana ne sövdü ne vurdu....nöbetine dikkat et oğlum....filan nasihat etti defteri imzaladı gitti.....sonradan öğrendim kıdemli bir yüzbaşıymış.....bu hadiseyi hatırladıkça gülerim.....

Hırsızın İntikamı
Muhittinler ailecek İtalya turuna gidiyorlar. Bilirsiniz Roma hırsızlar cenneti bu yuzden kaldıkları otelden Muhittinlere hırsızlara karşı dikkatli olmaları, odalarında hiç bir değerli eşya bırakmamaları tembih ediliyor. Neyse Muhittinlerde tedbirli olup herşeylerini yanlarında gezdiriyorlar. Beklenen oluyor ve Hırsızlar odaya giriyorlar. Tabiiki hiç bir şey bulamıyorlar, diş fırçaları ve bi fotoğraf makinasından başka. Hırsızlar tabi sinirleniyorlar bunun öcünü almak için çırılçıplak soyunuyorlar ve buldukları diş fırçalarını muhtelif boşaltım organlarına sürüp fotoğraf çektiriyorlar. Muhittinler de olaydan habersiz diş fırçalarını kullanıyorlar taaki, İstanbula dönüp fotoğrafları tab ettirene kadar...

Telefonun Azizliği
Bir gün Çapadan geliyorum otobüse bindim çok kalabalıktı bir direk bulup tutunmak istedim ve en sonunda bir yere tutundum tam yanımda bir adam cep telefonuyla konuşuyordu biraz konuştu konuşmasından İstanbullu olmadığı hemen anlaşılıyordu adam konuşmaya devam ederken cep telefonu çalmasın mı bütün otobüs yerlere yattı adam kıp kırmızı oldu hiç çaktırmadan aşağıya indi. Ama ne gülmüştük o gün.

Ace Beyazı
Biz köye gittiğimiz bi seferde yaylaya çıkmaya karar veriyoruz ve çıkıyoruz..Bizim arabada ablam yengem kocası ananem var. 1500 metre yükseklikte yaylaya tempra stationwagon ile çıkıyoz. Bir yerden geçerken araba yolun üstünden geçen derenin çamuruna saplanıyor. Arabadan iniyolar falan filan. Bakıyolar. Arabayı kullanan şimdi patenaj yapmaya çalışıcam belki kurtululur diyor. Bende pencere kenarında oturuyorum. Tam adam gaza basacağı zaman ben neler oluyo diye kafamı camdan çıkarıyorum ve bir anda yüzüm arabanın tekerinden çıkan çamurla kaplanıyor. Ben ne oluyo ya diye şaşırıyorum.(Ve bu esnada yanımda yengem oturuyor o gün yengem üstüne dantelli bembeyaz bir gömlek giymiş) ve bir anda o çamurlu yüzümü istemsiz olarak ace beyazı gömleğe siliyorum yengem şok vaziyeti herkes yarılmıkta.. Ben ise ağlamaktaaa..... O gün bugün ace beyazından hep uzak duruyom yediğim azarı bi ben bilirim...

Teknik Destek
Selam ben Erkan Mecidiyeköyde bir bilgisayar firmasında teknik destek görevlisiyim. Başımdan geçen komik ve çok ilginç anılardan birtanesi Şişliden bir giyim firması bilgisayarını internet için modem taktırmak istedi. Teknik destekte kiminle konuştuysa özellikle o şahısı istedi tabi buda bendim İnetrnet için bir faxmodem taktım ve adamın kendi şifresiyle ineternete girdim. Daha sonra bu birgün sonra tekrar arayarak internete giremiyorum diye bize veryansın etti ve o sırada bizim işler bayağı bi yoğundu. Adam hergün sabah öğle akşam arayıp duruyordu. Telefonda adama yardımcı olmak istiyorsun fakat anlamadığı için bayağı bir dil döküyorsun aklmıza gelen her türlü teknik yardımı telefonda yaptık ama adam yine nete giremiyordu. Bu telefonlaşma bir hafta sürdükten sonra adamın yerine gittim. Bilgisayarın başına geçip soruna bakıyorum ama bir sorun bulamıyorum. Zaten bir sorunda yokmuş adama telefon hattı modeme doğru bağlımı diye sorduğumda bu uydudan çalışmıyormu diye tuhaf bir soruyla karşılaştım. Kısacası bizim müşteri modeme telefon hattını takmamış :=)

Havaya 20Kontör
Birgün ablamın yeni aldığı cep telini karıştırıyodum telde evin numarasını buldum karıştırırken. Ekranda numara öyle bakıyodum o esnada açık olan bilgisayarımdann sesler geldiini duydum. Hışımla bilgisayara yönelirken yanlışlıkla cep telinde yes tuşuna basmışım. Bilgisayarın bi tarafında ev teli diğer tarafında cep teli duruyo ben bilgisayarla uğraşırken ev teli çaldı. Açtım alo falan dedim tık yok başladım saymaya kimsin neden böyle yapıyosun amacın ne neyi ispatlamaya çalışıyosun falan... Sonra eee seninle uğraşama deyip teli kapattım. Sonra bi baktım ablamın telin bişiler yazıyo. Kalan kontör 10. Güzel ablamın tam 20 kontörünü yemişim....

Vanilaylı Pastel
Bu olay yaklasik on sene önce gerceklesti. O zaman ilkokul 4. sınıfa gidiyordum. Annem ve babam Almanya´da olduklari için bana oradan hep güzel ve ilginç okul malzemeleri göderirlerdi. Bir keresinde güzel bir pastel seti göndermişlerdi. Çok güzeldi. Demirden bir kutusu vardı ve ayrıca her pastelin kendine ait özel plastik kutusu vardı. Her perşembe günü resim dersi başlama dan önce pastel setimi çantamdan çıkartığım anda bütün sınıf etrafıma toplanır ve hiç bir şey söylemeden kendilerinden geçmiş bir şekilde seyrederlerdi pastel setimi. Öğretmen sınıfa girince zor ayırırdı bu kalabalığı. Neyse yine böyle bir günde pastel setim ile resim yapıyordum ve karnım biraz aç sayılırdı. Açık sarı renkli pasteli kullanıyordum. Bir anda pastelin rengini vanilyalı beyaz renkli bir çikolatanın rengine benzettim. Ve aklıma cok salakça bir fikir geldi. Pasteli yavaşça ağzıma götürüp yaladım... Hiç bir tadı yoktu. Plastik gibi bir şey işte. Neyse sonra baska bir salaklık yapıp hafifçe ıssırdım pasteli. Biraz sert birazda yumuşaktı. Sanki sakiz gibiydi. Neyse dayanamayıp pastelden bir parça kopartıp çiğnemeye başladım. Nasıl oldu bilmiyorum bir kaç dakika sonra pastel setimin yarısı ağzımdaydı. Olayı öğretmen fark etmişti ve büyük bir şaşkınlık içinde gözlerini bana dikmiş beni seyrediyordu. Sanki ağzımda dev boyutta bir sakız vardı ve ağzımı zor açıp kapatıyordum. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Son çare, ayağa kalktım ve öğretmenin yanına giderek şöyle bir şeyler dedim... "ougratmanım ouzumu yukuyobilimuyum?" (yani ögretmenin ağzımı yıkayabilirmiyim) Ögretmenin yüz ifadesini hala unutamıyorum. Büyük bir tiksinti ve stres içinde eliyle beni kovarmış gibi git işareti yaparken içinden galiba "git başımın belası, git beynine ettiğimin salağı! git kurtulayım!" diyordu. Neyse ağzımı zor güç yıkadım ama pasteller dişlerimin arasını bile doldurmuştu. Ağzımdaki pastel artıklarını 2 haftada anca çıkarttım. Ve o gün itibaren hiç bir zaman pastel yemeyi denemedim. (çünkü sulu boyanın tadı daha nefis) =)

Mucit Murat Dayı
Benim bir Murat dayım var. Çok egzantrik bir kişi. Bundan 5-6 sene önce cok komik bir olay yaşatti bize. Bir gün elinde 40-50 santim boyutunda bir alüminyum çubuk ile eve geldi ile zor güç ugraşarak bunu 2 günde spiral bir yay haline getirdi. Ama ne için bunu yapıyordu bilmiyorduk ve sorunca "benim elbet bir bildiğim var" diyordu. Daha sonra bir seramik parçası buldu ve bunu matkap ile bir sürü delikler açtı ve bunlara vidalar geçirdi. Ve yine bu yaptığı yayı bu seramik parçasının üzerine montaj etti. Daha sonra üzerlerine rengarenk çesit çesit kablolar yerleştirdi. Ne yaptığını bir türlü anlayamıyorduk. galiba sonunda üşüttümüştü. Dur durak bilmeden bu yaptığı acaip şey ile uğraşıyordu. Neler yapmıyordu ki? Bu alete sonunda ampul ve hoparlör bile yerleştirmişti. Ve neyse beklenen gün gelmiş çatmıştı. Yüzünde bir gülümseme ile odaya girdi ve "işte size dünyanın ilk pilsiz çalışan radyosu" dedi. Allah allah! haklıydı! bu ne olduğu anlaşılmayan saçma şey biraz parazitli olsa bile bir radyo istasyonunu çekiyordu. Bu arada diğer dayım, tabii kendisi elektronik mühendisi olur, aleti inceliyordu ama ne olduğunu nasıl çalıştığını bir türlü kavrayamıyordu. Tabii bütün bu olaylar olurken aleti yapan dayım "sakın fazla kurcalamayın bozulur" deyip aleti elinden bırakmıyordu. Mühendis olan dayım öyle kala kalmıştı. "Ben böyle bir şeye hayatımda rastlamadım" diyordu... Neyse dayım sonunda olayın sırrını açıkladı ve elbisesinin altındaki kücük el radyosunu çıkarttı. Gülmekten yerlere yıkılmıştık...